22.2.11

Μιλάω, γιατί αν το στόμα κλείσω, τότε θα έχω ένα λόγο ακόμα να με μισήσω!

Τα πράγματα είναι δύσκολα σε αυτά την πόλη και όσο μεγαλώνουμε φαίνεται να δυσκολεύουν όλο και περισσότερο. Το άγχος της Αθήνας μεταφέρεται μέσα στα σπίτια μας και ποτίζει τις ψυχές μας. Η καλλιτεχνική μας ενασχόληση αποτελεί σαφώς ένα μονοπάτι διαφυγής από την σκληρή καθημερινότητα καθώς προσφέρει τόσο την απελευθέρωση από τα συναισθήματα που εγκλωβίζονται μέσα μας, όσο και δίαυλο επικοινωνίας με τους άλλους ανθρώπους. Αυτούς που καλούμε ακροατές.

Πρόκειται για όλων των λογιών τους ανθρώπους,ανθρώπους που έχουν γνώμη και άποψη για εμάς και τη δουλειά μας, για το λόγο μας και τη ζωή μας. Που έχουν άποψη για τον Χρήστο και τον Ιωσήφ, όπως μας γνώρισαν μέσα από τα τραγούδια μας. Εκτιθόμαστε στο αδηφάγο πλήθος καθημερινά μέσα από τις συναυλίες μας, τους στίχους και τις μελωδίες, εισπράττοντας όλων των ειδών τα σχόλια. Έχω ακούσει τα καλύτερα για εμάς αλλά και τα χειρότερα. Από το πόσο ταπεινός είμαι μέχρι πόσο την "έχω δει" και από το πόσο "ποιητής" είμαι μέχρι το πόσο ατάλαντος. Αυτά δεν τα γλιτώνεις, μόνο με μια ματιά και από την πρώτη μου κουβέντα κάποιος μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματα του.

Σε αυτούς τους ανθρώπους, τους καλοπροαίρετους και τους κακοπροαίρετους, που πιθανόν δεν θα γνωρίσω ποτέ απευθύνομαι μέσα από αυτό το άρθρο και τους λέω τα εξής:

Οι ΝΤΠ. είναι ένα όχημα. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο. Ένα όχημα που μεταφέρει τις σκέψεις μας και τα συναισθήματα μας, συνοδευόμενα από μουσική στο άγνωστο, μέσα από ηχητικές συχνότητες. Δεν μας ενδιαφέρει η προσωπική και κοινωνική ανύψωση και αναγνώριση. Δεν μας ενδιαφέρουν τα χρήματα, πλην όμως κάθε μορφή τέχνης στην εκάστοτε περίπτωση συνοδεύεται και από ένα κοστολόγιο, το οποίο επιτρέπει στον παραγωγό της μουσικής να εναποθέτει εκεί το χρόνο του και όχι σε κάποια άλλη ασχολία που θα του προσφέρει τα προς το ζήν. Δεν μας ενδιαφέρουν να βρίσκονται καθημερινά νεαρά κορίτσια και αγόρια τα οποία θα προσκολληθούν στις προσωπικότητες μας, για να μας τονώσουν τον εγωισμό μας και θα αναδείξουν την ποιότητα του "σταρ" που θεωρούν ότι κουβαλάμε.

Μας ενδιαφέρει να κάνουμε καλά τραγούδια. Κομμάτια που θα αγγίξουν τον άλλον, θα τον συντροφεύουν στην δύσκολη και εύκολη στιγμή του, στη στιγμή που θέλησε να στεναχωρηθεί και στη στιγμή που θέλησε να γελάσει. Τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο, όπως προ-είπα. Μας ενδιαφέρει να βγάζουμε από μέσα μας, μέσα από το πρίσμα και την δική μας προοπτική, όλα όσα μας ταλανίζουν και μας κάθονται πάνω στο στήθος. Όποιος έχει γράψει έστω και μια κόλλα χαρτί για να ηρεμίσει και να βγάλει από μέσα του τα συναισθήματα του, ξέρεις πως αισθανόμαστε όταν γράφουμε ένα τραγούδι.

Φέτος κλείνοντας 13 χρόνια από την ίδρυση μας, 13 χρόνια από την αρχή μιας σχέσης μεταξύ δύο ανθρώπων με κοινά όνειρα, θα ήθελα να προτρέψω όσους μπορούν να ταυτιστούν με το συγκρότημα και το ηχόχρωμα του να σπάσουν τη σιωπή τους και να μιλήσουν, να φέρουν μια ρήξη με ότι τους απασχολεί. Το κάναμε και εμείς πριν 13 χρόνια και άλλαξε τη ζωή μας και τις ζωές άλλων. Κανείς δεν πρέπει να υποκύπτει στην ασφάλεια της σιωπής. Τα σχόλια θα έρθουν πανταχόθεν να ξέρετε, αλλά αυτό δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι τολμήσατε και μιλήσατε.

Σας το αφιερώνω.




Εκ μέρους των ΝΤΠ.
Λάγνης, το καλύτερο παιδί!

1 σχόλιο:

  1. "Μας ενδιαφέρει να κάνουμε καλά τραγούδια. Κομμάτια που θα αγγίξουν τον άλλον, θα τον συντροφεύουν στην δύσκολη και εύκολη στιγμή του, στη στιγμή που θέλησε να στεναχωρηθεί και στη στιγμή που θέλησε να γελάσει. Τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο, όπως προ-είπα. Μας ενδιαφέρει να βγάζουμε από μέσα μας, μέσα από το πρίσμα και την δική μας προοπτική, όλα όσα μας ταλανίζουν και μας κάθονται πάνω στο στήθος."...Δεν μπορώ να μιλήσω για τυχόν άλλους στόχους και βλέψεις που είχατε, όταν αποφασίσατε να δημιουργήσετε το μοναδικό αυτό καλλιτεχνικό/εκφραστικό φαινόμενο που ακούει στο όνομα ΝΤΠ... Ή οταν κυκλοφορήσατε το πρώτο σας album... Ή το δεύτερο... Ή τώρα, που ετοιμάζετε το καινούργιο... Πάντως, να είστε σίγουροι πως αυτό που αναφέρετε παραπάνω, μιλώντας για μένα, προσωπικά, πάντα, και -είμαι σίγουρος- εκ μέρους πολλών άλλων ακόμα, το έχετε πετύχει 100%.Θυμάμαι χαρατηριστικά, πριν από 9 μήνες ακριβώς, όταν, γύρω στην 4η μέρα της θητείας μου και έχοντας δεν έχοντας ακόμα καταφέρει να ξεπεράσω το μεγάλο σοκ της αλλαγής αυτής, όταν πρωτοκάθισα στο κρεβάτι μου χαλαρός για μερικά λεπτά, το πρώτο κομμάτι που έβαλα να παίξει ήταν το "Ένας Κόμπος Η Χαρά Μου". Η πρώτη μου προσπάθεια επανασύνδεσης με την ανθρώπινη πλευρά μου, που λίγες μέρες πριν είχα αφήσει στην πύλη του ΚΕΠΒ. Και όχι μόνο αυτό. Για μένα αυτό που κάνετε έχει αποτελέσει συναισθηματικό διέξοδο, μια τέλεια μορφή έκφρασης και εκτόνωσης, όσο λίγα μουσικά ακούσματα έχουν καταφέρει μέχρι σήμερα. Και αν είναι ο λόγος μας, όλων εμάς, που σας ακούμε, σας θαυμάζουμε, σας μισούμε κτλ., τότε είναι το λιγότερο που έχουμε να κάνουμε. Μιλάμε, λοιπόν. Μιλάμε και σας λέμε να συνεχίσετε να κάνετε αυτό που κάνετε με τον ίδιο τρόπο που το κάνετε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.